روز ششم ، فضای بلاساز مجازی و سینمای اجتماعی و بازی غزل شاکری که نمی توان از کنارش گذشت - پسرک کامپیوتری

آرش سمین، استاد دانشگاه، با همسر پزشکش لاله و دختر کوچکش حنا زندگی خوب و خوشی را سپری می نمایند تا این که زنی در فضای مجازی ادعا می نماید به وسیله آرش مورد سوءاستفاده قرار گرفته است. این موضوع باعث شک همسرش می گردد و از طرف دیگر با تشدید این اوضاع، آرش از دانشگاه تعلیق می گردد. در ادامه برادرِ دختر معترض، حنا را می سارق و زندگی آرش وارد مرحله جدیدی می گردد...

قصه آغاز به نسبت خوبی دارد و آرش را به عنوان فردی پیروز در زندگی شخصی و همین طور فضای مجازی معرفی می نماید. در ادامه همین فضای مجازی بلای زندگی خوب و خوش او می گردد. آرش شخصیت خودبزرگ بین، خودرأی و سوءاستفاده گری دارد که به مرور دستش برای همسرش و دیگران روشن می گردد اما او هرگز احساس پشیمانی بابت هیچ رفتارش ندارد و در خاتمه هم عملش بیش تر از روی استیصال است تا پشیمانی. او شومنی ست که نقش آدم حسابی را به خوبی ایفا می نماید.

بعضی موارد در قصه خیلی نامربوط هستند، از جمله نام فیلم. فیلم بیش تر روایت ناتمام آرش است تا سیما. خاتمه فیلم رها و بی ثمر است. کارگردان می خواهد بگوید هر چه بکاری، همان را درو می کنی اما در واقع تنها کسی که از این قضیه متضرر می گردد، سیماست و اتفاق خاصی برای آرش نمی افتد. او همچنان با نگاه سربالا و از روی ترحم همسرش زندگی خواهد نمود. حضور دوست آرش که از او زخم خورده و می خواهد تلافی کند هم خیلی رو و کلیشه ای ست و اصلاً در قصه اهمیتی ندارد. اگر او نبود، اتفاقی پیش می آمد؟ ماجرای زایمان اول فیلم در آمبولانس هم چیزی به فیلم و شخصیت لاله اضافه نمی نماید و ماجرای درگیری اش با همسرِ زنِ زائو در ادامه پی گیری نمی گردد.

بازی ها در مجموع قابل قبول هستند اما برترین بازی فیلم به غزل شاکری تعلق دارد که بغض فروخورده سیما را به خوبی بازی می نماید و این که سیما در پی انتقام نیست، با بازی شاکری، باورپذیر به نظر می رسد. ترکیب آزاده صمدی و حامد کمیلی هم خوب درآمده و صمدی نگاه از بالایش کاملاً باورپذیر درآمده است. مسعود کرامتی و مریم سعادت هم با وجود حضور کوتاهی که دارند به نقش های کوچک خود به خوبی جان بخشیده اند و آن ها را باورپذیر نموده اند.