بهانه سفر، انجیر صابونات - پسرک کامپیوتری

خبرنگاران: انجیر خشک استهبان علاوه بر مصارف داخل کشور به کشورهای چین، هند، مالزی، ارمنستان و تاجیکستان و کشورهای اروپایی و حوزه خلیج فارس هم صادر می گردد. در گذشته، نام این شهر اصطهبانات بوده است که در آبان 1353 خورشیدی به نام کنونی آن، یعنی استهبان تغییر نموده است. استهبان به نامهای دیگری مانند اصبهبذات؛ اصطبهان؛ اصطهبانات؛ استنبات، سَوُنات، صابونات و استهبان نیز خوانده شده است.

استهبان در 190 کیلومتری شیراز قرار گرفته است، شهری سرسبز و آرام با ساختمان هایی که طعنه به ساختمان های تهران و اصفهان می زنند. در سالیان قبل روستای گرده در حوالی استهبان با فروش انجیر، پردرآمدترین روستای ایران شد، میوه ای که قیمت آن طعنه به پسته می زند.

ساخت ظروف سفالی لعابدار و ظریف و کاشی های رنگارنگ، مهم ترین صنعت دستی شهرستان استهبان است. فرش بافی هم در این منطقه بسیار رونق دارد و قالی هایش بیشتر به وسیله زنان و دختران و با نقش های محلی و شریعتمداری بافته می شوند. نمد مالی، کلاه بافی، صابون پزی و تخت گیوه سازی هم از دیگر صنایع دستی این منطقه است که برای فروش به دورترین شهرهای کشور صادر می گردد.

جاذبه های طبیعی و تاریخی استهبان، یکی دوتا نیست؛ دره سبز و خرم تنگ استهبان با پوشش جنگلی و چشم اندازهای بسیار زیبا، مراتع و گلزارهای حاشیه دریاچه بختگان همراه با ماهی های آزاد و پرندگان وحشی، از چشم اندازهای طبیعت زیبای استهبان است که بسیار مجذوب نماینده و دیدنی است.

سیمای استهبان

استهبان، کهن دیاری است در خاک گهربار فارس. اینجا مأمن مردمانی بزرگوار، نیک اندیش و ساده زیست و قناع پیشه است که همیشه شعله صبر و پایداری و مهربانی را درسینه های خویش افروخته اند.

ذره ذره خاک این دیار با دست های نوازشگر پیرانش آشناست؛ سنگ هایش صدای گام های مردمانش را زمزمه می نمایند و درختان انجیر و بادام و انگور دیم آن نشان از کوشش بی وقفه مردمانش دارد؛ آنانی که سینه کوه و دشت را شکافته و درختان مثمر غرس نموده اند و خاکشان به فراوانی رستنی ها، آرایش یافته و از چشمه سارهای بهشت نشان، مایه گرفته اند.

بردامنه کوه بش

در فاصله 3 کیلومتری جنوب استهبان و در دامنه کوه بش، تفرجگاهی دیدنی وجود دارد که آرامش و سکوت، زلالی آب چشمه، سایه سار درختان کهنسال چنار، هوای دلنشین، آوای دلکش پرندگان، عطر آویشن های کوهی و بوی وحشی گلهای روییده در اطراف شالیزارها، همه و همه، انسان را به آرامشی دلپذیر و نشاط انگیز دعوت می نمایند. اینجا را باغ جوزا می گویند که بدون آن استهبان معنا نمی گردد.

آبشار 16 پله ای

آبشار دست ساز و پله ای استهبان یکی از زیباترین آبشارهای این منطقه است که 60 سال پیش به وسیله یکی از معماران هنرمند آن دوران به نام حاج حسین بنا ساخته شده است. این آبشار دارای 16 پله است که با ریزش مداوم آبی زلال و گوارا که از چشمه سارهای ارتفاعات استهبان جاری می گردد، زیبایی و طراوت خاصی پدید آورده است. این آبشار که در جنوب استهبان و در حاشیه یک بلوار سرسبز قرار گرفته است، محل استراحت مسافرانی است که به وسیله این شهر راهی سیرجان و بندرعباس و کرمان و زاهدان هستند.

زیر سایه سار درختان

در گذشته های دور، مردم استهبان با استفاده از آب چندین چشمه که از شیب تند زمین به پایین سرازیر می شد، یازده آسیاب آبی تعبیه نموده بودند که خوشبختانه، هشت آسیاب همچنان سالم و پابرجا مانده اند، اما امروزه فقط سنگ های دو آسیاب می چرخند که آن هم به جای گندم و جو، سنگ را پودر می نمایند و به مصرف تهیه سفیداب حمام می رسانند.

محیط اطراف این آسیاب ها که از سنگ و ساروج ساخته شده اند، در تابستان زیر سایه سار خنک درختان و خروش آب چشمه ها، آنقدر زیبا و دلپذیر می گردد که عصرهای روز آدینه، میزبان خانواده هایی می گردد که در اینجا گرد هم می آیند.

آتشکده ساسانی غمپ

در 40 کیلومتری باختر استهبان و در مسیر جاده استهبان- شیراز، در حاشیه خرمن کوه، منظرگاه بسیار زیبایی وجود دارد که به آن غمپ آتشکده می گویند. در واقع، غمپ به تالاب بسیار زیبا و دلنشینی گفته می گردد که آب زلال و گوارایی از چشمه های متعددش می جوشد و استخر طبیعی مجذوب نمایندهی را پدید آورده است.

در سمت چپ غمپ و درست آن سوی جاده، در رأس صخره ای چهارگوش و یکپارچه، گودال کوچکی قرار گرفته است که احتمالاً آتشکده ای متعلق به دوره ساسانیان بوده است که پاره ای از زرتشتیان پارس درآنجا سکونت داشته و آیین های مذهبی خود را انجام می داده اند.

درختان مورد که یکی از انواع درختان مورد تقدس زرتشتیان است، در سراسر این منطقه پراکنده اند و با این که در میان زمین های کشاورزی دهقانان رشد نموده اند، اما از بین بردن و کندن آنها را مردم استهبان جایز نمی دانند.

آب باریک در قلعه

در ده کیلومتری شرق استهبان و در نزدیکی جاده استهبان- نی ریز، در میان انجیرستانی معروف به بناسک، صخره استوانه ای شکلی قدبرافراشته که تنها راه ورود به آن، پلکان باریکی است که در سمت شمال این صخره قرار گرفته است. اگر در راه ورود به قلعه، مسیر پاکوب طبیعی در دل کوه پدید نیامده بود، صعود به آن به وسیله مردم عادی غیر ممکن بود. استحکام این قعله چنان زیاد است که ساکنان آن حتی در دو هزار سال پیش نیز در امنیت کامل زندگی می نموده اند. از آثار و بقایای به دست آمده از آن دوران، چنین برمی آید که مردمان روزگاران پیشین چگونه توانسته اند در این قلعه، از گزند عوامل طبیعی و تهاجم انسانی مصون بمانند.

جالب این است که در دامنه جنوبی قلعه دختر، آثاری از جدول کشی و استخر به جای مانده است که بدون شک آب چشمه معروف آب باریکرا به این مکان راهنمایی می کردند و برای کشت و زرع مورد استفاده قرار می دادند. استحکام و عدم دسترسی آسان به این قلعه، احتمالاً پایگاه مناسبی برای مبارزین و مخالفین با حکومت وقت در طول تاریخ ایران بوده است.