سندرم گیلن باره چیست؟
به گزارش پسرک کامپیوتری، سندرم گیلن باره، یک اختلال نادر است که طی آن سیستم ایمنی بدن شما به اعصاب حمله می نماید. ضعف و مورمور شدن سر انگشتان دست و پا معمولا از علائم اولیه این اختلال است. این حس به سرعت منتشر شده و نهایتا تمام بدنتان را بی حس می نماید. در شدیدترین نوع سندرم گیلن باره فوریت های پزشکی مورد احتیاج است. بیشتر افرادی که این حالت را تجربه می نمایند جهت درمان فوری باید در بیمارستان بستری شوند.
علت سندرم گیلن باره چیست؟
علت دقیق گیلن باره ناشناخته است. با توجه به منابع معتبر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، حدود دو سوم افراد مبتلا به گیلن-باره پس از اینکه مبتلا به اسهال یا عفونت تنفسی شده اند، به اختلال سندروم گیلن باره دچار شده اند.این موضوع نشان می دهد که یک پاسخ ایمنی نادرست به بیماری قبلی موجب این اختلال می گردد.
عفونت کمپیلوباکتر ژژونی (Campylobacter jejuni) با گیلن باره ارتباط دارد. کمپیلوباکتر یکی از رایج ترین علل اسهال باکتریال است.
این نیز رایج ترین عامل خطر برای گیلن باره می باشد.
کمپیلوباکتر (Campylobacter) اغلب در مواد غذایی نپخته، به خصوص در گوشت مرغ و پرندگان خانگی یافت می گردد.
عفونت های زیر نیز با گیلن باره مرتبط شده اند:
آنفلوآنزا
سیتومگالوویروس (CMV) که یک سویه از ویروس هرپس (تبخال) است.
عفونت ویروس اپشتین بار(EBV) یا مونونوکلئوزیس.
پنومونی مایکوپلاسما، که یک پنومونی غیر معمول است که به وسیله ارگانیسم های مشابه باکتری ایجاد می گردد.
اچ آی وی یا ایدز.
هر کس می تواند به گیلن باره مبتلا گردد، اما این بیماری در میان افراد مسن شایع تر است.
در موارد بسیار نادر، افراد ممکن است این اختلال را روزها یا هفته ها پس از واکسیناسیون بگیرند.
علائم سندرم گیلن باره چیست؟
در سندروم گیلن باره، سیستم ایمنی بدن شما به سیستم عصبی محیطی حمله می نماید.اعصاب در سیستم عصبی محیطی شما مغز را به بقیه بدن متصل می نماید و سیگنال های مغز را به عضلات منتقل می نماید.
اگر این اعصاب آسیب ببینند عضلات قادر به پاسخگویی به سیگنالهایی که از مغز شما دریافت می نمایند نخواهند بود.
اولین علامت معمولا احساس سوزن سوزن شدن در انگشتان پا و خود پاها است. سوزش سپس به سمت بازوها و انگشتانتان توسعه می یابد.
علائم می توانند بسیار سریع پیشرفت نمایند. در بعضی از افراد، این بیماری در عرض چند ساعت می تواند جدی گردد!
علائم گیلن باره عبارتند از:
احساس سوزش یا خارش در انگشتان دست و پا
ضعف عضلانی در پاهای شما که به بدن شما منتقل می گردد و در طول زمان بدتر می گردد.
مشکل در پیاده روی طولانی مدت
مشکل در حرکت چشم ها یا چهره، صحبت کردن، جویدن یا بلعیدن
کمر درد شدید
از دست دادن کنترل مثانه
افزایش ضربان قلب
سختی تنفس
فلجی. 1
انواع سندرم گیلن باره
پلی رادیکولونوروپاتی حاد دمیلینه نماینده (AIDP)
شایع ترین شکل سندرم گیلن باره در ایالات متحده است. علامت معمول آن ضعف عضلانی است که از قسمت پایین بدن آغاز می گردد و به سمت بالا توسعه می یابد.سندرم میلر فیشر (MFS)
فلج چشم و عدم تعادل هنگام راه رفتن، از علائم این نوع سندرم گیلن باره است. سندرم میلر فیشر در آسیا بیشتر دیده می گردد و در حدود 5 درصد از افراد مبتلا به سندرم گیلن باره در ایالات متحده دیده می گردد.نوروپاتی آکسونی حسی و حرکتی حاد و نوروپاتی آکسونی حرکتی حاد
در چین، ژاپن و مکزیک شایع هستند و در ایالات متحده کمتر دیده می شوند.عوارض سندروم گیلن باره
علائم اولیه شدید سندروم گیلن باره به طور قابل توجهی خطر ابتلا به عوارض طولانی مدت و جدی را افزایش می دهد.این سندروم بر اعصاب تاثیر می گذارد. از آنجایی که اعصاب، حرکات و عملکرد بدن را کنترل می نمایند، افراد ممکن است عوارض زیر را تجربه نمایند:
مسائل تنفسی
ضعف یا فلج عضلات تنفسی می تواند مرگبار باشد. 30 درصد از افراد مبتلا به سندروم گیلن باره، به بستری و تنفس به یاری دستگاه نیاز دارند.بی حسی
بیشتر افراد مبتلا به این بیماری به طور کامل بهبود می یابند و تنها ضعف جزئی، بی حسی یا سوزش در آن ها باقی می ماند.مسائل قلبی و فشار خون
نوسانات فشار خون و ریتم های نامنظم قلب (آریتمی قلبی)، از عوارض رایج این بیماری هستند.درد
نیمی از افراد مبتلا به سندروم گیلن باره درد شدید عصبی را تجربه می نمایند که با مصرف مسکن کاهش می یابد.اختلال عملکرد روده و مثانه
کاهش عملکرد روده و احتباس ادرار از عوارض این سندروم می باشد.لخته شدن خون
افرادی که به علت سندروم گیلن باره بی حرکت هستند، در معرض خطر لخته شدن خون قرار دارند.تا زمانی که فرد مستقلا قادر به راه رفتن باشد، رقیق نماینده های خون و پوشیدن جوراب ساق بلند (جوراب واریس) توصیه می گردد.
زخم بستر (زخم فشاری)
عدم حرکت فرد را در معرض خطر ابتلا به زخم بستر قرار می دهد. تغییر شرایط مکرر به جلوگیری از این مشکل یاری می نماید.عود
3 درصد از افراد مبتلا به این بیماری دچار عود مجدد می شوند.آنالیز های تشخیصی سندرم گیلن باره
تشخیص سندرم گیلن باره به خصوص در مراحل اولیه بیماری سخت است زیرا علائم این بیماری بین افراد مختلف، فرق دارد و علائم مشابهی با سایر بیماری های عصبی دارد. جهت تشخیص، نورولوژیست با آنالیز تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی آغاز خواهد نمود.ضعف در هر دو طرف بدن و آغاز سریع علائم، ویژگی های شاخص سندرم گیلن باره است. سایر بیماری های عصبی معمولا آغازی آهسته دارند.
جهت تشخیص، انجام آزمایش های زیر نقش مهمی دارند:
الکترومیوگرافی (EMG)
الکترودهای سوزنی و نازک، به عضلاتی که پزشک می خواهد آنالیز کند وارد می شوند و فعالیت عصبی را در این عضلات آنالیز می نمایند.آزمایش راهنمایی عصبی
الکترودهایی در سطح پوست قرار داده می شوند، شوک های کوچکی به ماهیچه فرستاده می گردد و سرعت انتقال سیگنال های عصبی در طول اعصاب میزان گیری می گردد. در سندرم گیلن باره سیگنال ها به آرامی منتقل می شوند.پونکسیون کمری یا آزمایش ال پی (LP)
نمونه ای از مایع مغزی نخاعی (CSF) از کانال نخاعی استخراج می گردد و مورد آزمایش قرار می گیرد. مایع مغزی نخاعی افراد مبتلا به سندرم گیلن باره دارای پروتئین بالایی است. 2درمان گیلن بارهگلین باره درمان قطعی ندارد، اما راه هایی وجود دارد که علائم را بهبود می بخشد:
*ایمنوگلوبولین درمانی
این دارو از جنس پروتئین است و از سیستم ایمنی در برابر حملات آنتی بادی های مهاجم محافظت می نماید.*پلاسما فرزیس
دستگاهی به بدن شما وصل می گردد که خون به درون آن کشیده می گردد و آنتی بادی های حمله نماینده به اعصاب از خون جدا می شوند.این آنتی بادی ها، پروتئین هایی هستند که در خون وجود دارند و باعث حمله به سیستم ایمنی بدن می شوند.
بیمار مبتلا به سندروم گیلن باره نیاز دارد که چند روز تا چند هفته در بیمارستان بماند. زمان بستری ماندن در بیمارستان به شدت بیماری و میزان مراقبت هایی که بیمار نیاز دارد، بستگی دارد.
رژیم غذایی بیمار باید پر کالری و پر پروتئین باشد تا قدرت عضلاتی او حفظ و بازسازی گردد.
ممکن است غذا با حجم کم و در دفعات زیاد برای بیمار تجویز گردد.
ممکن است برای یاری به حفظ قدرت و انعطاف پذیری عضلات، فیزیوتراپی برای فرد انجام گردد.
فیزیوتراپی می تواند در قوی شدن عضلات و یادگیری دوباره راه رفتن و حرکت دادن ماهیچه های بدن به بیمار یاری کند.
نحوه مراقبت از خود
*از مصرف سیگار خودداری کنید.*با دقت توصیه های پزشک را دنبال کنید.
*داروی خود را صحیح و سر وقت مصرف کنید.
*اگر فیزیوتراپی می شوید، به دقت ورزش های فیزیوتراپی را انجام دهید تا عضلاتتان دوباره انعطاف پذیر و قدرتمند گردد.
*مشاوره با یک روانشناس به سازگاری شما با شرایط بیماری و کیفیت زندگی مطلوب یاری می نماید. 3
پی نوشت:
1.www.tavandarman.com
2.www.doctoreto.com
3.www.hamshahrionline.ir
منبع: راسخون