کشتی و دغدغه ای که مسلخ می سازد، چماق انتخابی - پسرک کامپیوتری

محسن وظیفه - برگزاری انتخابی برای کشتی؛ موضوعی حاشیه ساز برای کشتی ایران است که همواره سر و صدا به همراه داشته و هرگز هم نشده که این ورزش را به یک نتیجه معقول برساند. از انتخابی هایی که در دهه 90 میلادی برگزار گردید و ستاره هایی چون عباس جدیدی و رسول خادم و یا علیرضا دبیر و محمد طلایی را با هم سرشاخ کرد، گرفته تا همین انتخاب های اخیر محمد بنا و غلامرضا محمدی برای تیم های آزاد و فرنگی در راه رسیدن به قهرمانی آسیا؛ همه دارای نقاط مثبت و منفی زیادی بودند اما آنالیز ها نشان از این دارد که اتکا نکردن به انتخابی ها نتیجه بهتری را به همراه داشته اما چرا باز هم برخی ها حرف اول و آخرشان برگزاری انتخابی است؟ شاید بعد از همان مسابقه معروف جدیدی و خادم که با فزونی جدیدی به سرانجام رسید اما رسول خادم انتخاب شد و بعد هم رسول خادم به یک اسطوره نامی در کشتی دنیا بدل شد، باید خیلی ها متوجه این موضوع می شدند که اصل، باید نظر و دیدگاه سرمربی باشد و نه برگزاری انتخابی اما با اینحال خیلی ها ظاهرا به این نتیجه نرسیده اند و هنوز هم همان حرف های قدیمی را می زنند.

حالا تعویق المپیک بهانه ای شده تا این عده دوباره شعار انتخابی را راه بیاندازند و بگویند که فرصت هست و انتخابی باید برگزار گردد. عجیب است که این افراد خودشان در دوره رسول خادم مشورت دهنده های اصلی بودند و وقتی از آنها سئوال می گردد که چرا در آن زمان انتخابی جواب نداد به ایرادهایی می پردازند که ظاهرا آنها مخالف بودند اما زورشان به رسول خادم نرسیده است. به نحوی درباره تعویق المپیک و داشتن زمان حرف می زنند که گویا اگر سرمربی مثل محمد بنا انتخابی به شکلی که در دوره رسول خادم برگزار گردید را کنار گذاشته، فقط به خاطر کمبود زمان است. در حالیکه برگزار نکردن انتخابی به آن شکل، همواره یک ایده از سوی محمد بنا بوده است؛ ایده ای که هر وقت هم اجرا شده کشتی را به موفقیت رسانده اما چرا هیچکس قسمت موفقیت آمیز ماجرای برگزاری نشدن انتخابی را نمی بیند؟ چرا همواره از برگزار نشدن انتخابی به عنوان یک چماق استافده می گردد؟

این افراد زمان زیادی در اختیار داشتند که متوجه شوند، انتخابی با همان روشی که محمد بنا در کشتی فرنگی پیاده کرد، بهترین روش برای کشتی است اما تعیین نیست که چرا مقاومت می نمایند؟ این افراد باید وقتی محمد بنا روی انتخاب حمید سوریان ایستاد و گفت که حمید جوان از رنگرز قهرمان برای دنیای 2005 بهتر است و بعد سوریان رفت و قهرمان دنیا شد و شش طلای دنیا و المپیک را هم بعد از آن کسب کرد، متوجه می شدند که جهت موفقیت این است، اما نشدند.

البته کسانی که خودشان را به خواب می زنند که نمی گردد بیدار کرد و گرنه در دوره هفت ساله حضور رسول خادم در کشتی، او بیش از همه به برگزاری انتخابی اصرار کرد و بیش از همه به انتخاب های عجیب و غریب که ربط زیادی هم به نتیجه مسابقه انتخابی نداشت، دست زد، باید متوجه می شدند که انتخابی اصل دوم است و اصل اول دیدگاه سرمربی است.

البته برای تغییر نظر برخی، بعدها فرصتهای زیادی فراهم شد. مسابقات دنیای 2019 یک نمونه شاخص است. محمد بنا یک تیم را برای حضور در مسابقات انتخاب کرد اما ترکیب او خروجی بود که با طی یک فرآیند 8 الی 9 ماهه حاصل شده بود که در آن چندین دوره مسابقه بین المللی و قهرمانی آسیا مد نظر نهاده شد و در نهایت هم قرار بود که در هر وزن دو نفر که ظاهرا از بقیه بهتر بودند به گرجستان بروند و بعد تکلیف تعیین گردد اما برخی از مدعیان به گرجستان نیامدند و محمد بنا در برخی از اوزان تیم خود را بدون توجه به نتایج گرجستان انتخاب کرد.

همان نفراتی که بنا انتخاب نموده بود و بابت آن کلی نقد شده بود، چند ماه بعد در مسابقات جام تختی مقابل مدعیانی که به گرچستان نرفته بودند به فزونی رسیدند و به این ترتیب تعیین شد که بنا چند ماه قبل چقدر درست تصمیم گرفته بود اما ظاهرا نتایج انتخابی در جام تختی هم نظر مخالفانش را تغییر نداد.

در کشتی آزاد هم همین روش پیاده می گردد؛ میثم نصیری در جام تختی اول شد اما کادر فنی امیر حسین مقصودی را برای قهرمانی آسیا انتخاب کرد. سالهاست که در کشتی ایران اثبات شده که حرف اول را برنامه ریزی درست می زند نه انتخابی . پیدا کردن یک جهت درست اصل است نه اصرار به برگزاری انتخابی برای تیم ملی. جهتی که در کشتی فرنگی و آزاد به خوبی در دهه های گذشته طی شده و در حدفاصل سال 2008 تا 2012 کشتی ایران را به آقای دنیا تبدیل کرد.

ضمن اینکه این افرادی که دم از برگزاری انتخابی می زنند، آیا می دانند که کشتی ایران چه در آزاد و چه در فرنگی از داشتن 10 کشتی گیر طراز اول در 10 وزن محروم است؟ آیا در جریان هستند که در خیلی از اوزان مربیان تیم ملی برای انتخاب نفر اول خود به طور مثال در اوزان 65 و 74 کیلوگرم آزاد و 67 کیلوگرم فرنگی با مشکل روبرو هستند؟ حتما نمی دانند وگرنه اصرار نمی نمایند که وقتی نفر دومی وجود ندارد چه انتخابی برگزار گردد؟ اصلا انتخابی بین چه کسانی برگزار گردد؟

شعار برگزاری انتخابی عادلانه هم رسول خادم و هم کشتی ایران را به مسلخ برد. حالا سوال این است که آیا باید علیرضا دبیر را هم به این سمت سوق داد؟ حتما دغدغه امروز کشتی برگزار گردیدن یا نشدن انتخابی نیست ، بلکه دغدغه مهم خالی بودن باشگاه های کشتی است. دغدغه جمعیت فعال در کشتی است که به گواه آمار رئیس فدراسیون، کشتی ایران از آمار نزدیک به یک میلیون نفر در دهه هفتاد شمسی الان به آمار 45 هزار نفر رسیده است. جمعیت ایران نسبت به دهه 70 تقریبا دوبرابر شده اما تعداد افرادی که این روزها در باشگاههای کشتی فعالیت می نمایند به یک بیستم آن زمان رسیده است. چرا کسی درباره این مسائل حرف نمی زند؟ چرا همه مسائل در کشتی به انتخابی ختم می گردد؟ آیا نمی دانند که اول باید کشتی گیر ساخته گردد و بعد برای راه رسیدن او به تیم ملی بحث کرد؟

برگزاری انتخابی به تنهایی کشتی ایران را نجات نمی دهد بلکه در شرایط فعلی شاید باعث گرفتاری هم گردد. باید جهت درست را انتخاب کرد. مسر درستی که دیگر احتیاج به آزمون خطا ندارد و در سالهای اخیر هم به خوبی طی شده است. در کنار طی کردن این جهت درست و موفقیت آمیز باید یک برنامه بلند مدت برای احیای باشگاه ها در کشتی پیاده کرد.